De strijd van mijn leven met spijsverteringsstoornissen
In het begin
Zoals de meeste mensen geniet ik van eten. Het is een avontuur om nieuwe gerechten uit te proberen, nieuwe recepten te koken of verschillende restaurants uit te proberen. Ik heb zelfs geciteerd dat ik liever dood zou gaan met het eten van al mijn favoriete voedsel dan dat ik ervan beroofd zou worden – zelfs als dat betekende dat ik mager zou zijn. Maar naarmate ik ouder ben geworden, is eten een strijd geworden, en het kan zelfs enkele van mijn beste dagen verpesten. Als kind kon ik alles eten wat ik wilde. Ik at spaghetti, gebakken hamburgers, gebakken eieren en zelfs burrito’s met rundvlees en bonen. Vandaag zou ik geen rundvlees en burrito kunnen eten als iemand me daarvoor zou betalen.
Een paar jaar geleden merkte ik dat ik meer naar de badkamer amitriptyline ruined my life ging dan naar mijn vrienden en familie. Als ik een nieuwe winkel of restaurant binnenging, zocht ik stiekem naar het bord in de badkamer, voor het geval dat. Taken op het werk zouden me soms stress bezorgen en een nieuw bezoek aan ons toilet vereisen. Met mijn baan – als maatschappelijk werker – kan ik niet zomaar opstaan en weggaan als ik een afspraak heb met een klant. Hoewel degenen die me goed kenden me zouden laten vertrekken als ze zich realiseerden dat ik het wachten niet langer aankon, vond ik het nog steeds vervelend om hun afspraak te onderbreken.
Na een tijdje werd ik het beu om tijd door te brengen in verschillende toiletten en op zoek te gaan naar schone hokjes. Ik werd het beu om me op het werk zorgen te maken of ik genoeg tijd zou hebben om naar het toilet te gaan voordat mijn volgende afspraak arriveerde. Het werd ook vermoeiend om mijn avonden in de badkamer door te brengen terwijl ik die met mijn gezin kon doorbrengen. Ik heb echter behoorlijk wat gelezen in die moeilijke tijden… Jammer dat ik in plaats daarvan geen boekrecensent was.
Op zoek naar antwoorden
Het was tijd om naar de dokter te gaan. Natuurlijk verwachtte ik geen onmiddellijke resultaten, maar ik wilde ze zeker. Het begon met testen: ik dronk barium en werd onderzocht op zweren. Ik had scans om naar mijn galblaas te kijken. Ik heb zelfs een pijnlijk lager maag-darmonderzoek ondergaan dat me vreselijk in verlegenheid bracht. Je kunt er zeker van zijn dat ik direct daarna in de badkamer was – het was niet mijn beste dag. Een dokter wilde me Prozac geven. Ik weigerde. Er was geen enkele manier dat ik een antidepressivum gebruikte – ik was tenslotte niet depressief. Ook – toen ik jong was – zag ik een familielid een verscheidenheid aan antidepressiva slikken – en werd behandeld als een laboratoriumrat – het was onmogelijk dat ik dezelfde weg zou inslaan.
Diagnose
Ik bleef lijden. Dus probeerde ik te stoppen met het eten van pittig en vet voedsel. Het hielp wat, maar er waren nog steeds dagen dat ik meer tijd op het toilet doorbracht dan mijn familie. Ik begon maag- en spijsverteringsproblemen op internet te onderzoeken en hoe meer ik las, het begon te wijzen op IBS (Irritable Bowel Syndrome). Wat is PDS? Eerlijk gezegd stompt IBS nog steeds sommige artsen en veel individuen af. Sommigen vertellen misschien zelfs aan degenen onder ons die lijden – het zit allemaal in ons hoofd. IBS is een pijnlijke en ongeneeslijke spijsverteringsstoornis. Volgens de Mayo Clinic-website wordt IBS gedefinieerd als: “een veel voorkomende aandoening die uw dikke darm (colon) aantast. Prikkelbare darmsyndroom veroorzaakt vaak krampen, buikpijn, opgeblazen gevoel, diarree en obstipatie.”
Nadat alle tests met normale resultaten waren teruggekomen, ontmoette ik mijn arts. Hij vertelde me dat ik gewoon angst had en dat het behandeld moest worden. Toch was ik niet tevreden met zijn antwoord. Ik bleef onderzoek doen en ontdekte waarom ik zo’n gevoelig spijsverteringsstelsel had. Even later ging hij met pensioen en nam een nieuwe verpleegkundig specialist zijn plaats in. Ik heb een afspraak met haar gemaakt. Voor mijn afspraakdag heb ik informatie over IBS uitgeprint en al mijn symptomen gemarkeerd. Ik legde haar uit wat ik voelde en hoe een normale dag voor mij verliep. Eindelijk luisterde iemand. Ze keek naar de vorige examens waarvoor ik was getest en sloot uit dat het inderdaad IBS was dat mijn levensstijl verkrampte.